Rzeka Wiśni

[Bazyliszek]

 Nie miał zamiaru przeskakiwać rzeki. Zawiedziony opuścił polanę./wyszedł/

[Chairo]

Niewiele brakowało, bym przeskoczyła wodę, ale jednak skończyłam mokra. Podpłynęłam do brzegu, do którego chciałam doskoczyć i wyszłam na brzeg. Otrzepałam się, niezbyt zadowolona z przymusowej kąpieli. Popatrzyłam na wilczycę, która była po drugiej stronie, a potem gdzieś poszła. Zostałam sama.

[Chairo]

Wytrzepałam się po raz drugi, będąc już praktycznie suchą. Zmieniłam się na powrót w człowieka i usiadłam na brzegu. Nie miałam nic do roboty i nie byłam głodna... Tak, nic do roboty. Myślałam o tym, co się działo na dachach.

[Chairo]

Westchnęłam. W sumie, byłam trochę śpiąca... Położyłam się, po chwili przewracając się na bok. Trawa była miękka i bardzo wygodna... Więc chwilę później zasnęłam.

[Chairo]

Obudziłam się. Jak zwykle nic mi się nie śniło.leniwie przewróciłam się na plecy i spojrzałam na rażące słońce, zasłaniając je dłonią i lekko się skrzywiając. Ziewnęłam i podniosłam się na łokcie, po czym dokładnie się rozejrzałam, by sprawdzić, czy jestem całkowicie bezpieczna. Nikogo nie było, więc odetchnęłam i usiadłam, rozciągając ręce i ziewając.

[Chairo]

Wstałam. Nie mając co robić, postanowiłam wrócić na poprzednią stronę rzeki, pod najpiękniejsze drzewo. W tym celu zmieniłam się w lisa i znalazłam najwęższy odcinek rzeki. Wzięłam rozpęd i przeskoczyłam na drugą stronę, mocząc tylko koniec ogona. Poczekałam, aż wyschnie, i podeszłam do wiśni. Zmieniłam się w człowieka i usiadłam w cieniu, patrząc na śliczne kwiaty.

[Chairo]

Zastanawiałam się, co robić.

[Evora]

 Weszła powoli bawiąc się kałużą. Idąc tu dowiedziała się, że nie musi marnować jakiejś ogromnej ilości szklanek. Wystarczy jej jedna, gdyż może je zwielokrotniać. Dowiedziała się tego po drodze, gdy w pewnym momencie, gdy odsunęła od siebie ręce, wielkość kałuży powiększyła się o jakieś półtora raza. Z taką ilością szkła będzie mogła dużo zrobić.

[Chairo]

Zauważyłam kogoś, od razu kucając, żeby móc w razie czego szybko uciec. Spod drzewa obserwowałam ją, nie wiedząc, czego mogę się spodziewać.

[Evora]

 Zaczęła eksperymentować. Może uda jej się utworzyć z tego jakieś kolce czy coś. Wtedy będzie mogła kogoś na to nadziać. Jak na razie udawało jej się zmieniać szkło z ciała stałego w lewitującą ciecz. To dobrze. Bardzo dobrze. Powinna bardziej się wysilić i dalej poszerzać swe zdolności.

[Chairo]

Nie wiedząc, co mam robić, podniosłam się, opierając rękę o drzewo. Byłam lekko skulona, żeby nie zwracać na siebie zbytniej uwagi. Czekałam, zastanawiając się, czy uciekać.

[Evora]

 Zauważyła jakąś dziewczynę. Chwilę myślała czy nie uciec czy coś. Nie, jeśli ucieknie to ona powie innym. Powinna walczyć. Tylko jak? Nie ma wilczej formy. Będzie musiała wykorzystać to co potrafi.

[Chairo]

Zauważyła mnie. Nie potrafiłam odczytać jej zamiarów, więc pewnie wystąpiłam do przodu, kilka kroków. Wyprostowałam się, patrząc na nią śmiało i pokazując, że się jej nie boję.

[Evora]

 Przekrzywiła głowę i uśmiechnęła się psychicznie. M u s i a ł a  wyglądać upiornie. Inaczej nie miało by to sensu. Powoli zaczęła również gardłowo rechotać.

[Chairo]

Zdziwienie na mojej twarzy sprawiło, że aż cofnęłam się o dwa kroki. Z zastanowieniem, a może nawet z lekkim obrzydzeniem patrzyłam na dziewczynę, która próbowała udawać wilka. Z drugiej strony jej zazdrościłam, bo ja nawet tego nie mogę. Zaraz pokręciłam głową, żeby odsunąć od siebie te myśli. Jeszcze raz na nią spojrzałam, czekając na to, co zamierza zrobić.