Jaskinia

[Horosz]

Długo przyglądała się miejscu gdzie przed chwila stała jej znajoma rozmyślając co może robić przez ten czas. Wzięła znowu te kawałki kamieni i układała z nich jakby mapę jaskini oraz okolicy.

[Horosz]

Znudzona rzuciła kamieniami w jedną ze ścian. Sama się przestraszyła jak głośne to było, nie wiedziała że panuje tu aż taka cisza. Wkładając ręce do kieszeń spodni poszła pozwiedzać jaskinie.

[Horosz]

Przeszła przez mały korytarz i nasłuchiwała czy jest w miarę bezpiecznie. Myślała, czy by nie przejść się na jakiś spacer i znależć coś do jedzenia bo powoli stawała się głodna.

[Horosz]

Przemieniła się w wilka i wolnym krokiem wyszła z jaskini.

[Astrix]

Przebiegłam przez plażę i wpłynęłam w jaskinię.Znalazłam w środku jakoś suchy skrawek skały i otrzepałam się z wody żałując, że nie dociera tu słońce. Mimo wszystko zignorowałam niewygodę i skuliłam się w kłębek. Czułam się winna za to wszystko, co się stało pod wulkanem... Wiedziałam, że Nemeir będzie się winić za śmierć Ev. I właśnie tego nie mogłam sobie wybaczyć...

[Astrix]

Z daleka usłyszałam jakiś skowyt. Dziwnie znajomy. Nie mogąc się powstrzymać odpowiedziałam przeciągłym wyciem, zawierając w nim cały żal. Potem znowu oparłam łeb na łapach i pogrążyłam się w rozmyślaniach.

[Nemeir]

Po krótkim biegu dotarł na plażę. Dotarł do niego jakiś znajomy zapach, niestety woń soli go zagłuszała. Mimo tego mógł za nim podążyć. W pewnym momencie trop się urwał. Nemeir wskoczył do wody. Po chwili zobaczył wejście do jaskini. Bez namysłu wpłynął do niej. Wskoczył na skały i otrzepał się. Było w niej dość ciemno, ale Nemeir rozpoznał Astrix. Bez słowa podszedł i skulił się w kłębek obok niej. Jej towarzystwo trochę go uspokoiło.

[Astrix]

Zauważyłam przyjście Nemeira, ale nie zareagowałam. Nadal leżałam nieruchomo, mimo, że w duchu cieszyłam się z tego towarzystwa. Gdy się głębiej zastanowiłam, to nie umiałam smucić się śmiercią Evory... Nie da się odczuwać smutku, czy rozpaczy, jeśli się kogoś nie znało. Bolało mnie to, jak to odczuwa Nemeir. Był jedyną osobą, którą lubiłam i która chyba lubiła mnie...

[Nemeir]

Nemcio myślał chwilę, leżąc na zimnym podłożu. I wymyślił coś, co znacznie poprawiło mu humor. Podniósł głowę i spojrzał na Astrix. Evora nie żyje, więc jej już nie może bronić, ale jest przecież jeszcze Astrix! Troche było mu głupio, że dopiero teraz to zauważył, ale Astrix była dla niego równie ważna. Co prawda nie ma konserw, ale jakoś to zniesie. Pomachał ogonem i trącił ją nosem, żeby zwrócić na siebie uwagę.

[Astrix]

Teraz nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Zaważyłam zmianę w zachowaniu Nemeira, był jakby radosny...
- Cóż się stało? - spytałam. Co też mogło sprawić, że Nem (mogę to tak skracać?) jakby zapomniał co się stało?

[Nemeir]

- Astrii. Nowa Ev.
Powiedział, patrząc na nią wyczekująco.

[Astrix]

Uśmiechnęłam się.
- Oczywiście... Jeśli Cię to ucieszy. Chociaż wolałabym być Astrix. Nie Ev.

[Nemeir]

Pacnął niezadowolony łapą w ziemię. Nie zrozumiała.
- Ie.. Ja oniłem Ev. Ev puf. Ehaz ja onie Astrii.
Dla podkreślenia swoich słów pacał łapą o kamienie i, w miarę swoich wilczych możliwości, gestykulował.

[Astrix]

- A, źle zrozumiałam... Przepraszam - nie wiedziałam, że Nemeir ją chronił.

[Nemeir]

Zadowolony zaczął skakać dookoła niej.

---
Toż była przy tym jak bronił jej domu i papierów ( a potem nie dostał za to żadnej pochwały ;n; )