Ogromne Jezioro

[Evora]

 Ev parsknęła. Królowi? Niech się wypcha tą swoją arogancją.
-Słyszałaś o tym, że władcę może tylko rozgromić sam władca-powiedziała wrogim tonem. Wymyślanie przysłów na poczekaniu dobrze jej szło. Może zacznie pisać wiersze?

[Gela]

- Nie wiem skąd wzięłaś ten... cytat, ale nie ma w nim krzty logiki i sensu. Znajdź mi jakiegoś sensownego władcę, to wtedy zobaczymy, szczeniaku - tamta też parskała? Jak widać nie ma o ani rozumu ani oryginalności. Zgapia zachowanie od starszej.

[Evora]

 Myśl logicznie Ev. Jak się na nią rzucisz, ona zaatakuje cię. Znając życie rzuci się jej do gardła albo na grzbiet. Jest od ciebie większa, czyli musisz bardziej osłaniać grzbiet, bo inaczej już po tobie.
-Kogo nazywasz szczeniakiem?- zapytała z udawaną urazą.

[Gela]

- Ciebie, durniu - odparła z zażenowaniem. No kogo mogła nazywać szczeniakiem? Rybę, która pływała w jeziorze?

[Evora]

 Nie miała żadnych pretensji do tej wadery za wyzywanie ją. Od zawsze wiedziała, że jest idiotką. Miała ochotę trochę się z kimś poszarpać i tyle.
 Ev przyjęła pozycje bojową i zawarczała.

[Gela]

Ziewnęła. Niech wadera wreszcie zaatakuje, a nie bawi się w podchody kolejne. Mogła zaatakować Gele z zaskoczenia, a nie głośno i wyraźnie informować, że zaraz dojdzie do walki.

[Evora]

 Rzuciła się na tą obcą waderę.

----
 Brak weny D:

[Gela]

Odczekała do ostatniej sekundy. Gdy biała była tuż przy niej Gela wykonała błyskawiczny unik. Przeciwniczka poleciała dalej, pchana siła rozpędu, a wadera zacisnęła szczęki na grzbiecie przeciwniczki. Ugryzienie było mocne, miała więc nadzieję, że tamtej popękały kruche kosteczki. Szarpnęła łbem powiększając ranę i odskoczyła w bok.

[Watriss]

Przypadkiem zgubiła Lilith ale może i dobrze miała kilka spraw do załatwienia. Raz w roku musiała sprawdzić co zmieniło się na terenach plemion. Mimo iż odrzuciła większość nauk brata tą postanowiła zachować na wypadek zagrożenia. Usiadła jakieś 90 stóp od walczących weder. Postanowiła zaczekać nie miała ochoty mieszać się znów w jakąś zafajdaną sprawę, miała już wystarczająco problemów z siostrą.

[Evora]

 Wiedziała, że tak będzie. Wadera poturlała się kilka metrów do tyłu. Szybko podniosła się. Kark bardzo ją bolał, ale da jakoś znieść ból.
 Uważnie podeszła kilka kroków do przodu.

[Gela]

Kątem oka zauważyła, że ktoś się jej przygląda. No tak, widownia. Nie miała nic przeciwko temu, o ile gość nie będzie próbował wmieszać się w jej walkę. Kolejny ruch należał do Geli. Doskoczyła do wadery, a tym razem jej celem był nie grzbiet, a łeb. Błysnęły kły, które natrafiły na prawe ucho przeciwniczki. Szarpnęła łbem, rozrywając  ową część ciała na strzępy. Tym razem ni próbowała odskakiwać.

[Watriss]

Przyjrzała się krwi spływającej po białym futrze wilczycy. Jak deszcz na lawie. Tyle że tutaj ogień pokonywał wodę. Dziwne uczucie. Ze zdziwieniem uznała że myśli o tym co zrobiła by Flemmy. Zapewne rzuciła by się pomóc. Westchnęła od śmierci rodziny, Flemmy zawsze starała się by już nikt nie umarł na jej oczach. Nie potrafiła zrozumieć tego mimo wszystko podziwiała ją jak małe dziecko widzące bohatera.

[Evora]

 Ból. Z każdą chwilą ból się zwielokrotniał. Musiała wziąć się w garść.
 Nie zastawiając się dłużej, schyliła się i rzuciła się na waderę. Łapy. Musi atakować w nogi.
 Ev zatopiła swoje kły w lewej łapie obcej.

[Gela]

Atakowanie łap? Głupie posunięcie. Przez to biała całkowicie odsłoniła grzbiet i łeb. Gela zaatakowała podstawę czaszki wroga, miejsce, które jest najbardziej wrażliwe prócz wilczego nosa. Ból w łapie powodował, że coraz mocniej zaciskała szczęki.

[Watriss]

Spojrzała z zdziwieniem na walkę. Wydawała się nie uwzględniać bólu i późniejszych trudności. Gryzienie w łapy było dobrym pomysłem ale ten sposób miał jeszcze wiele do życzenia. Mimo wszystko nie chciał się zmierzyć z obiema wederami. Jedna była dwu krotnie większa od niej i wydawała się mieć doświadczenie. Druga za to miała niezwykły instynkt samozachowawczy. Nie wiele wilków tak ma a to oznacza że one są... alfa. Mimo wszystko kłapnęła z niesmakiem.