Wewnątrz

[Evora]

 Obudziła się rano. Zaspana wsunęła jedną puszkę konserw, po czym wzięła znaleziony komplet ubrań i poszła się umyć. Z łazienki wyszła dopiero pół godziny później. Jak widać musiała przysnąć w wannie. Następnie łyknęła kilka tabletek przeciwbólowych i podeszła sprawdzić czy ten Bezimienny nie kręci się niedaleko jej domu. Jej przypuszczenia się sprawdziły. Siedział pod drzwiami. Dziewczyna go zignorowała. Dlaczego nie da jej spokoju? Co ona mu zrobiła? Jedynie rzuciła w niego wałkiem, ale czy to jest coś złego? Chyba nie.
 Ev pomaszerowała do swojego pokoju i tak jak dzień wcześniej(czy tam dwa) zanim wszyscy zaczęli ją nawiedzać, wzięła się za przenoszenie rzeczy do salonu.

[Evora]

 Gdy Ev po raz któryś wróciła do salonu, zauważyła, że Bezimienny w końcu sobie poszedł. Odetchnąwszy z ulgą Ev zrobiła sobie obiad z konserw i wróciła do swojego zajęcia.

[Evora]

 Gdy nadszedł zmierzch, Ev porzuciła poszukiwania. Znalazła już dość dużo rzeczy. Następnie udała się spać.
 Rano, gdy się obudziła, umyła się i przyglądnęła się swoim oczom. Tęczówki już całe były czerwone. Może to była umiejętność tego artefaktu? Zmienianie koloru oczu? Tylko dlaczego czerwony, a nie na przykład piwny? Tak patrząc na siebie, wiedziała jedno. Teraz wygląda bardziej złowieszczo, niż wcześniej. No przynajmniej wyglądałaby złowieszczo, gdyby nie ten durny bandaż na złamanej ręce. Tak w ogóle, to powinna sprawdzić stan jej ręki.
 Niezręcznie, dziewczyna lewą ręka odwiązała opatrunek i połamane kije od miotły. Ręka nie wyglądała najgorzej. Kość wyglądała na prostą, więc musiała zacząć się dobrze zrastać. Ev ostrożnie umyła rękę i znowu ją opatrzyła. Musi jej tylko nie nadużywać i wszystko będzie dobrze.
 Dziewczyna poczłapała do salonu. Tam łyknęła kilka tabletek przeciwbólowych i zjadła śniadanie. Miała jeszcze piętnaście konserw. Starczy na pięć dni. Jak będzie się głodzić to nawet na dziesięć.

[Evora]

 Evora leżała wyciągnięta na łóżku. Nic... Całkowicie nic do roboty. Wysprzątała cały dom, wrzuciła kilka godzin temu medalion do ognia. Nafaszerowana tabletkami przeciwbólowymi wytrzymała jedynie pół godziny. Gdy wyjęła go z ognia był nie nagrzany.
 Teraz leżała i bawiła się medalionem. Ciekawiło ją co to dziadostwo robi. Najchętniej porozmawiałaby z kimś o tym. Przez kilka ostatnich dni nikt jej nie odwiedzał. Czuła się taka samotna i przez to brzmienie władzy jeszcze bardziej jej ciążyło. Czuła się jak Frodo. Była podobnie tępa jak on.
 Dziewczyna podniosła się z łóżka. Powinna jak najszybciej sprawdzić czy medalion wytrzyma jak poleje go chemią. Nie. Najpierw coś zje i sprawdzi stan ręki, może później się tym zajmie.

[Evora]

 Kolejne dwa dni. Wczoraj wyszła na dwór i oblała ten durny wisiorek kretem. Nie podziałało. Lista jej pomysłów została wyczerpana. Nie wiedząc co ma robić, resztę dnia spędziła na przesiadywaniu w fotelu. Przez to, że tak długo siedziała w miejscu, zaczęła za dużo myśleć. Miała ochotę wybrać się na polowanie, lecz jej ręka nie wyzdrowiała zbytnio. Ale chyba mogłaby podreptać naokoło domu jako wilk, prawda?
 Dziewczyna wstała i chciała się przemienić. Nic. Jak to się robiło? Myślało się "chcę być wilkiem!", a wtedy puf? Nie pamiętała. Mimo, że bardzo chciała się przemienić w wilka, to nie mogła. Dopiero co przeżyła tą durną przemianę, a ona już straciła dostęp do drugiej formy. Może było to tylko chwilowe. Może samo przejdzie i znów będzie mogła wesoło kicać jako wilk. A co jeśli miało to związek z medalionem? Czy powinna się go wtedy pozbyć?

[Evora]

 Bez skutku próbowała przemienić się w wilka. Bezsensownie ściągała medalion i wytrzymywała okropny ból głowy. Jej druga forma została odcięta na stałe.
 Dziewczyna pogrążona w nicości jak zwykle leżała na fotelu. Nie mogła nic zrobić. Miała złamaną rękę, odciętą drugą formę i ten durny wisior. Chciała cisnąć tą pierdołą o ścianę, lecz zależało jej na tym, aby uniknąć bólu głowy. A może powinna zrezygnować ze stanowiska alfy? Jak ona będzie prowadzić armie przeciw pozostałym plemionom? Przecież nie da rady walczyć w... tym czymś!
 Ev szybko i ostrożnie zsunęła się z fotela i pognała do swojego pokoju. Tam wzięła kilka kartek papieru i długopis, po czym wróciła do salonu. Zdążyła już zrobić listę rzeczy, które posiadała, więc wróciły one na swoje miejsca, a zatem w salonie było za dużo miejsca. Położyła kartki na stole i zaczęła bazgrać mapę terenów. Zaznaczyła granice: w górach z mroczkami oraz przy rzecze z ognikami. Dlaczego była alfą tak beznadziejnie ulokowanego plemienia?
 Kolejne co zaczęła kreślić to liczebność plemion. W jej plemieniu jak na razie, na pewno była Amber oraz Bezimienny. Dalej. Dalej nie wiedziała. Pfff... Czyli według niej w jej plemieniu są tylko dwie osoby? Powinna znaleźć sobie jakiegoś zwiadowce, który mówiłby jej kto jest w plemieniu i co dzieje się na terenach.

[Amber]

Idąc za feniksami rozmyśliła się, ruszyła w stronę swoich terenów, do chatki Evory. Weszła do chatki, wciąż w swej wilczej postaci. Evora nadal tu była, czuła to. Ruszyła wgłąb chatki, ciągnąc za sobą swój długi, ozdobiony kwiatami róż ogon. Zastała ją siedzącą przy stole i piszącą coś. Przekrzywiła łeb i spojrzała na nią. Wyglądała jeszcze marniej niż niedawno. Ręka najwyraźniej dalej się nie zagoiła, dziewczyna jakby schudła, a jej oczy były teraz krwistoczerwone. Po dawnych błękitnych patrzałkach nie było śladu. Najbardziej zmartwił ją fakt, iż ta siedziała bez końca w swojej chatce.

[Evora]

 Poczuła na sobie czyjeś spojrzenie. Odwróciła głowę i ujrzała obok siebie waderę. Nie wiadomo jakim cudem domyśliła się, że to Amber.
-Ładne futro-powiedziała smutno i skreśliła ostatnie nabazgrane przez nią zdanie.

[Amber]

- Co z Tobą? - spytała po prostu. Na dodatek była smutna. Nie przemieniała się w człowieka, gdyż i tak miała zaraz polecieć do feniksów. Przyszła tu tylko bo to, by ostrzec ją przed zdrajcą w plemieniu i oszalałych ognikach, ale całkiem wypadło jej to z głowy.

[Evora]

 Powiedzieć czy nie powiedzieć? Miała ogromną ochotę wyrzucić z siebie wszystkie żale, ale nie może. Nie może. Nie powinna, jeszcze jest za wcześnie. Może jak będzie wiedziała więcej.
-Martwię się wojną-usiłowała kłamać, lecz niestety to była prawda- Wiesz ilu ludzi mamy w plemieniu?

[Amber]

Zmrużyła oczy. Akurat.
- Nie mamy żadnej wojny. Mamy jakiegoś brązowego basiora i - chyba - jedną dziewczynę, która z nim flirtowała, ale tego pewna nie jestem. Na pewno nie jest ona ognikiem. Bezimiennego może nie liczmy, gdyż on kręci z jedną dziewczyną z ognia, która atakuję nasz klan. Zaatakowała tego basiora, a wcześniej tą dziewczynę bez żadnego logicznego powodu. Dopiero jak ją odgoniłam to pobiegła do tego niebieskowłosego matoła, a ten tylko na nią patrzył z zaciekawieniem - burknęła Amber. Teraz chciała się dowiedzieć co się działo z Evorą.

[Evora]

 Czyli w sumie jest ich troje, którzy na pewno by walczyli.
-Dobrze wiedzieć. Następnym razem spróbuję go zatłuc tym wałkiem-rzekła grzebiąc w papierach. Może ten medalion ma moc rzucania wałkami? Było by to bardzo przydatne.
-Mimo, że jeszcze nie ma wojny to się nią martwię. Za niedługo tak czy inaczej, albo ogniki, albo mroczki nas zaatakują. Może jeszcze zewrą ze sobą taki milczący sojusz? Co byśmy wtedy zrobili?

[Amber]

- Prawdopodobnie w gacie - odparła sarkastycznie. Według niej Evora przesadzała, a na dodatek coś ukrywała.
- Mroki i ogniki są nieliczne. Spotkałam tylko po jednym osobniku z tych plemion, a w razie czego damy sobie rade. Obie umiemy walczyć, nie wiem jak tamta dwójka, którą widziałam na dachach. Basior nie wydawał się zbytnio wojowniczy - przyznała. Nie wiedziała jak z dziewczyną. Ale każdego przecież można wyszkolić na wojownika.

[Evora]

 "Obie umiemy walczyć. Gdy Ev to usłyszała to coś się w niej zatrzęsło. Już nie potrafi walczyć. Jest słaba.
-To dobrze, bardzo dobrze-mruknęła.

[Amber]

Nie zauważyła nerwowego drgnięcia Evory.
- Będziesz tu tak siedzieć całe swe życie? - zapytała. Może uda jej się wyciągnąć dziewczynę, by zobaczyła feniksy.