Gdy tak pobiegła dalej, to się zgubiła. Jak można się zgubić na własnych terenach? Szybko zawróciła i pobiegła hen daleko.

 Biegnie dalej.

 Idzie dalej.

 Astra zaczęła coś mamrotać pod nosem. Nic nie znalazła, a dodatek, prawie nie spadła z dachu. Powinna iść dalej. Niechętnie powlokła się w kierunku terenów jej plemienia.

 W końcu dodarła do celu. Była na dachu jakiegoś budynku. Niepewnie rozejrzała się po okolicy. Na dachach było trochę osób, ale nie miał ochoty z nimi gadać. Nie wiedząc co ma zrobić zaczęła gapić się na lecące ptaki.

 Zobaczyła jak jakaś strzała wbiła się w piękne ciało jednego z ptaków. To było potworne! Jak najszybciej chciała znaleść tego kogoś kto skrzywdził tak piękne stworzenie. Chciała temu komuś powiedzieć co o nim myśli. Jakim to jest bezdusznym potworem.

 Weszła. Dziewczyna usiadła na mostku, a jej nogi dyndały ledwo dotykając tafli wody. Podparła się od tyłu rekami i zaczęła  przyglądać pływającym statkom. Interesowało ją po co one zawitały w porcie. Może żeby załadować towary? Mogły jeszcze uzupełniać zapasy, lub naprawiać dziurę w maszcie.
 Okrzyki zahwytu wyrywały się coraz większej ilości osób. Jaki był powód ich zachwytu? Astra podobnie jak oni spojrzała na niebo. Duże kolorowe istoty lekko i zwinnie sunęły po niebie. Ich majestatyczna postać, te piękne skrzydła. Nigdy czegoś takiego nie widziała.
 Dziewczyna zapatrzona w tajemnicze istoty siedziała niczym skamieniała. Były one takie piękne...

 Weszła. Spokojna, że znalazła się na terenach plemienia, przycupnęła przy brzegu, po czym zaczęła wypatrywać ryb w rwącej wodzie.