Ogromne Jezioro

[Nemeir]

Ziewnalem szeroko i wymownie. Byl to odpowiednik marudzenia czy dlugo jeszcze bedzie trwala ta glupia konwersacja.

[Watriss]

Jej wzrok spochmurniał a źrenicę zmniejszyły się do wielkości kociej szpilki.
-Świetnie.-mruknęła.

[Astrix]

Bezbłędnie odczytałam znak Nemeira, ale nie zwróciłam na niego uwagi. Jednak zauważyłam też, że nieznajoma obserwuje każdy mój ruch.

[Watriss]

-Coś jeszcze? -spytała. Wzdrygnęła się. - Czy wiecie gdzie jest wasza przywódczyni?

[Astrix]

- Nic więcej. I nie wiem, gdzie nasza alfa. Chociaż pewnie w swoim domu. Chyba - udzieliłam odpowiedzi.

[Watriss]

-Domu? -mruknęła. - To czemu ciągle się na mnie gapisz?

[Nemeir]

Wydalem cichy, ostrzegawczy dzwiek. Nie powinno jej to interesowac a Astrix nie powinna nic o tym mowic.

[Astrix]

Mruknęłam niezadowolona. Zdenerwowała mnie dociekliwość dziewczyny. Chociaż nie wiedziałam gdzie Ev mieszka to więcej już i tak nie zamierzałam mówić. Zresztą nieznajoma też pewnie nie wiedziała, więc na co jej taka odpowiedź?

[Watriss]

Spojrzała z wąchaniem w stronę wilka. Przygotowała się na zmianę. Wiedziała że ta rozmowa zmierza w złym kierunku.
-Czyli musze pójść do tej chatki. - mruknęła do siebie.

[Astrix]

zamieniłam się w wilka. Na wszelki wypadek.

[Watriss]

Cofnęła się o krok. Szybko rozważyła sytuacje, wreszcie postanowiła poczekać na reakcje Vir'a. 

[Nemeir]

Najchetniej bym sobie poszedl, ale nie chce zostawiac Astrix samej. Machnalem kilka razy ogonem. Jeszcze troche i zaczniemy ze soba walczyc, a tego wolalbym uniknac.

[Vircassis]

Przysłuchując się dalszej rozmowie uśmiechnął się szyderczo sam do siebie. Kątem oka spojrzał na Wat. Zauważył, że niezbyt jest pokojowo nastawiona. Ziewnął po czym zmienił się w rogatego wilka.
- Nie chcę się bić lub cuś ale chyba nie będę miał wyboru jeżeli skoczycie do gardła mojej koleżance - posłał wilkom ostrzegawcze spojrzenie i kątem oka spojrzał poważnym wzrokiem na Wat, która prowokowała wilki.

[Watriss]

Uśmiechnęła się szyderczo i zmieniła się w wilka.
-To za to że nazwałeś mnie koleżanką.- szepnęła tak cicho że tylko Vir mógł ją usłyszeć. Spojrzała poważnym wzrokiem na wilki lecz nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. Wreszcie dzieje się coś ciekawego! 

[Vircassis]

Fuknął coś pod nosem i posadził zad na ziemi. Wyprostował się nieco i ziewnął. Potrząsnął łbem i się zgarbił.
- Masz powód - cicho zawarczał z nutką ironii w głosie.